Familie Bout

YEAH, de stroomuitval is voorbij!

Dan kan ik jullie mooi wat foto’s laten zien.

Waar was ik gebleven?! Onze buren inderdaad. Echt leuk! Al een paar keer kwam er iets lekkers door de deur. We hebben bij hen gegeten en zij bij ons. In het weekend vinden we meestal wel tijd om even iets uitgebreider met elkaar te praten. Ook hier zijn we ontzettend dankbaar voor.

Elke dag brengt Alfred Jelmer naar school, ondertussen kent hij de weg in Oradea. Onderweg kwam hij een wel heel bekende bus tegen! Ergens de tweede week zijn we een keer op zaterdagmiddag het centrum van de stad gaan bekijken. De gebouwen en de rivier waren prachtig, maar alle winkels zaten dicht… Weer wat geleerd!

Ik ben zelf pas vorig week pas echt alleen met de auto de stad in gegaan. Ik was uitgenodigd bij iemand die ook het trainingsprogramma hier volgt. Samen met nog een paar andere vrouwen hebben we een gezellig middag/avond gekletst met elkaar. Eerst in het Engels en daarna in mijn beste Roemeense Gebarentaal.

Via Instagram heb je het misschien al gezien, maar er zijn hier best wat nieuwe dieren te ontdekken. Kijk maar. Heb jij een idee wat dat groene kruipbeestje kan zijn?!

Doordeweeks hebben Alfred en ik een weekplanning gemaakt voor de dingen die we moeten doen. Om aansluiting en contact te krijgen met de dovengemeenschap hier, doen we mee met alles waar we voor worden gevraagd. Zo gaat Alfred naar de Bijbelstudiekring en bezoeken we op zondag de kerk. Allebei voor en door doven. Alles in gebarentaal. Wel Roemeense Gebarentaal, maar we kunnen er toch heel wat van volgen. Jelmer ook!

Er wordt één dienst per zondag gehouden. De dienst begint ongeveer rond 10:30 en het verschilt per keer hoe laat hij afgelopen is. Dat kan 12:00 zijn, maar ook 12:45. De dienst wordt begonnen door de voorganger met gebed. Daarna zijn er verschillende gemeenteleden die een lied zingen. Na het zingen worden de gebedspunten aan de aanwezigen gevraagd. De voorganger schrijft die in steekwoorden op het whiteboard aan de wand voorin de kerk. Als alle punten opgeschreven zijn gaat iedereen voor zichzelf voor alle punten bidden. Na het gebed leest iemand het Schriftgedeelte voor. Terwijl er ondertussen gecollecteerd wordt. Daarna begint de preek. Dat is een levendig gebeuren, zeker in gebarentaal, maar ook omdat er veel gebruik wordt gemaakt van beeldmateriaal in de vorm van een powerpoint. Als de preek afgelopen is sluiten we af met de mededelingen en daarna een gebed. Dan is het tijd voor koffie met wat lekkers!

ALLES UITERAARD IN GEBARENTAAL

Afgelopen zondag was het ‘dankdag’. Iedereen had wat groente of fruit meegenomen naar de kerk. Dit werd voorin de kerk tentoongesteld en na de dienst door iedereen opgegeten.

Boodschappen doen hier kost veel meer tijd dan in Nederland. De Lidl hier heeft een aantal dingen hetzelfde als in Nederland, maar ook heel veel andere dingen. We eten bijvoorbeeld dezelfde jam, maar er is bijna geen kip te bekennen. Wel ontzettend veel varkensvlees. Dat leerde een bezoekje aan de plaatselijke slager ons. De vitrine lag vol met varkenspoten, varkensoren en zeker twintig verschillende worsten.

We hebben afgesproken dat we alles gaan proberen. Samen zoeken we naar het lekkerste brood, de lekkerste melk en de lekkerste tussendoortjes om mee naar school te nemen.

Uiteraard wil ik jullie nog even wijzen op de kerstkaarten (speciaal voor ons gemaakt door een slechthorende kunstenares @shannonsart02) die je via onze webwinkel kunt bestellen en dan zijn jullie weer helemaal bijgepraat.

TOT ZIENS!

Maandagochtend stonden we om 07:15 met z’n drieën in Kanaleneiland, Utrecht om getest te worden. We hadden gelukkig mondmaskers in de auto liggen, want die waren ‘opeens’ verplicht. Echt lastig als je doof bent om dan te begrijpen wat een ander wil zeggen en om jezelf duidelijk te maken. Binnen 10 minuten stonden we weer buiten. Echt supersnel en helemaal niet pijnlijk. Toen begon het wachten op de uitslag die ergens tussen 21:00 en 23:59 zou komen.

Terug in Putten brachten we Jelmer naar school en gingen wij richting het gemeentehuis. Daar hadden we een afspraak om ons uit te schrijven. Toen werd het wel ‘echt’. Ook dat verliep vlot en binnen een half uur stonden we weer buiten met een bewijs van uitschrijving in het Engels.

In het bakhuisje was het serieuze opruimen en inpakken begonnen. De auto werd ingepakt. Ondertussen had Jelmer thuis gegeten en was hij weer naar school voor zijn laatste middag. Hij trakteerde op lolly’s waarmee hij zijn klasgenoten bedankte voor de lol die ze samen gehad hebben. Toen hij ‘s middags thuis kwam was de auto voor de helft gevuld en werd het huisje steeds leger.

‘s Avonds hielp Jelmer de boer voor het laatst met melken, terwijl wij de auto nog verder inpakten. Tegen 21:30 zat de auto helemaal propvol, de fietsen op de fietsendrager, lag Jelmer in bed en dachten wij opeens weer aan het testresultaat. Even de mail controleren en ja hoor, we hadden de uitslag al binnen. Alledrie negatief getest! Na nog even een paar uurtjes geslapen te hebben zijn we om 01:00 opgestaan en aan de reis naar Roemenië begonnen.

De eerste 400 kilometer heeft Alfred gereden, terwijl Hannah en Jelmer verder sliepen. Na een wissel heeft Hannah ongeveer 3,5 uur gereden. Een korte pauze voor ontbijt en toiletbezoek was een goed moment om weer van bestuurder te wisselen. Al die tijd waren we nog steeds in Duitsland. De laatste kilometers in Duitsland en een stuk Oostenrijk in heeft Alfred gereden. Tegen 13:00 hadden we wel zin in een lunch en stopten we weer even om een bolletje te eten.

Niet te lang, dus weer wisselen van bestuurder en gaan! We waren ondertussen de Oostenrijkse grens zonder moeite gepasseerd. Tot aan de Hongaarse grens heeft Hannah gereden. Vlak voor de grens stopten we weer even om te toiletteren en te wisselen van bestuurder.

Bij de Hongaarse grens moesten we aansluiten in de rij om door de douane te gaan. We hadden alle papieren gereed. Alfred deed zijn raam open. De mevrouw vroeg naar de paspoorten. ‘Where do you go?’ ‘Romania.’ zei Alfred. ‘Transit. Okay, bye!’ en dat was het. Daar gingen we weer.

Toen we Boedapest gepasseerd waren hebben we de verhuurder geïnformeerd waar we waren, zodat hij wist hoe laat we ongeveer zouden arriveren. De Hongaarse snelwegen vielen ons ontzettend mee, dus we konden de gang er goed in houden. In één stuk zijn we door gereden naar de Roemeense grens. Daar kwamen we rond 19:15 aan. Er was geen rij bij de douane, dus we waren direct aan de beurt. De meneer vroeg in het Roemeens iets aan Alfred. Alfred wees naar zijn gehoorapparaten en overhandigde onze paspoorten. De man keek even in de paspoorten en zei ‘BYE!’ en toen konden we doorrijden..

Binnen 10 minuten waren we op de plaats van bestemming. Na wat zoeken, het was ondertussen schemerig geworden, vonden we het juiste adres. De verhuurder kwam naar buiten en wees ons het laatste stukje naar het huis. Hij deed de grote poort open en we konden de auto zo naar binnen rijden.

Heerlijk om de benen te strekken na zo’n lange reis. Wat een hartelijke ontvangst! Een prachtig huis stond op ons te wachten. Precies zoals de verhuurder ons had verteld. Er stond zelfs een maaltijd voor ons klaar. Wat hebben we daar van gesmuld!

De afgelopen dagen hebben we alles uitgepakt en een plekje gegeven. We hebben lekker uitgerust van de reis en in de stad rondgekeken. We zijn op bezoek geweest bij de school van Jelmer en we hebben ondertussen een paar teamleden ontmoet.

Regelmatig posten we foto’s van ons dagelijks leven op Instagram. We gebruiken daarvoor #tfc_bout. Je kunt deze foto’s ook via onze blogpagina in het rechtermenu bekijken of via onze Facebookpagina.